《普通話水平測試》朗讀課文60篇

作品1號——《白楊禮贊》那是力爭上游的一種樹，筆直的干，筆直的枝。它的干呢，通常是丈把高，像是加以人工似的，一丈以內(nèi)，絕無旁枝；它所有的椏枝呢，一律向上，而且緊緊靠攏，也像是加以人工似的，成為一束，絕無橫斜逸出；它的寬大的葉子也是片片向上，幾乎沒有斜生的，更不用說倒垂了；它的皮，光滑而有銀色的暈圈，微微泛出淡青色。這是雖在北方的風(fēng)雪的壓迫下卻保持著倔強挺立的一種樹！哪怕只有碗來粗細(xì)罷，它卻努力向上發(fā)展，高到丈許，兩丈，參天聳立，不折不撓，對抗著西北風(fēng)。這就是白楊樹，西北極普通的一種樹，然而決不是平凡的樹！它沒有婆娑的姿態(tài)，沒有屈曲盤旋的虬枝，也許你要說它不美麗，──如果美是專指“婆娑”或“橫斜逸出”之類而言，那么白楊樹算不得樹中的好女子；但是它卻是偉岸，正直，樸質(zhì)，嚴(yán)肅，也不缺乏溫和，更不用提它的堅強不屈與挺拔，它是樹中的偉丈夫！當(dāng)你在積雪初融的高原上走過，看見平坦的大地上傲然挺立這么一株或一排白楊樹，難道你就只覺得樹只是樹，難道你就不想到它的樸質(zhì)，嚴(yán)肅，堅強不屈，至少也象征了北方的農(nóng)民；難道你竟一點兒也不聯(lián)想到，在敵后的廣大土//地上，到處有堅強不屈，就像這白楊樹一樣傲然挺立的守衛(wèi)他們家鄉(xiāng)的哨兵！難道你又不更遠(yuǎn)一點想到這樣枝枝葉葉靠緊團結(jié)，力求上進的白楊樹，宛然象征了今天在華北平原縱橫決蕩用血寫出新中國歷史的那種精神和意志。節(jié)選自茅盾《白楊禮贊》Nàshìlìzhēngshàngyóudeyīzhǒngshù，bǐzhídegàn，bǐzhídezhī．Tādegànne，tōngchángshìzhàngbǎgāo，xiàngshìjiāyǐréngōngshìde，yīzhàngyǐnèi，juéwúpángzhī；tāsuǒyǒudeyāzhīne，yīlǜxiàngshàng，érqiějǐnjǐnkàolǒng，yěxiàngshìjiāyǐréngōngshìde，chéngwéiyīshù，juéwúhéngxiéyìchū；tādekuāndàdeyèziyěshìpiànpiànxiàngshàng，jīhūméi·yǒuxiéshēngde，gèngbùyòngshuōdǎochuíle；tādepí，guānghuáéryǒuyínsèdeyùnquān，wēiwēifànchūdànqīngsè．Zhèshìsuīzàiběifāngdefēngxuědeyāpòxiàquèbǎochízhejuéjiàngtǐnglìdeyīzhǒngshù！Nǎpàzhǐyǒuwǎnláicūxìbà，tāquènǔlìxiàngshàngfāzhǎn，gāodàozhàngxǔ，liǎngzhàng，cāntiānsǒnglì，bùzhé-bùnáo，duìkàngzhexīběifēng．Zhèjiùshìbáiyángshù，xīběijípǔtōngdeyīzhǒngshù，rán'érjuébùshìpíngfándeshù！Tāméi·yǒupósuōdezītài，méi·yǒuqūqūpánxuándeqiúzhī，yěxǔnǐyàoshuōtābùměilì，──Rúguǒměishìzhuānzhǐ“pósuō”huò“héngxiéyìchū”zhīlèiéryán，nàme，báiyángshùsuàn·bù·déshùzhōngdehǎonǚzǐ；dànshìtāquèshìwěi'àn，zhèngzhí，pǔzhì，yánsù，yěbùquēfáwēnhé，gèngbùyòngtítādejiānqiángbùqūyǔtǐngbá，tāshìshùzhōngdewěizhàngfu！Dāngnǐzàijīxuěchūróngdegāoyuán·shàngzǒuguò，kàn·jiànpíngtǎndedàdì·shàngàorántǐnglìzhèmeyīzhūhuòyīpáibáiyángshù，nándàonǐjiùzhǐjué·déshùzhǐshìshù，nándàonǐjiùbùxiǎngdàotādepǔzhì，yánsù，jiānqiángbùqū，zhìshǎoyěxiàngzhēngleběifāngdenóngmín；nándàonǐjìngyīdiǎnyěbùliánxiǎngdào，zàidíhòudeguǎngdàtǔ//dì·shàng，dàochǔyǒujiānqiángbùqū，jiùxiàngzhèbáiyángshùyīyàngàorántǐnglìdeshǒuwèitāmenjiāxiāngdeshàobīng！Nándàonǐyòubùgèngyuǎnyīdiǎnrxiǎngdàozhèyàngzhīzhī-yèyèkàojǐntuánjié，lìqiúshàngjìndebáiyángshù，wǎnránxiàngzhēnglejīntiānzàiHuáběiPíngyuánzònghéngjuédàngyòngxuèxiěchūxīnzhōngguólìshǐdenàzhǒngjīngshénhéyìzhì。JiéxuǎnzìMáoDùn《BáiyángLǐZàn》作品2號——《差別》兩個同齡的年輕人同時受雇于一家店鋪，并且拿同樣的薪水。可是一段時間后，叫阿諾德的那個小伙子青云直上，而那個叫布魯諾的小伙子卻仍在原地踏步。布魯諾很不滿意老板的不公正待遇。終于有一天他到老板那兒發(fā)牢騷了。老板一邊耐心地聽著他的抱怨，一邊在心里盤算著怎樣向他解釋清楚他和阿諾德之間的差別。“布魯諾先生，”老板開口說話了，“您現(xiàn)在到集市上去一下，看看今天早上有什么賣的。”布魯諾從集市上回來向老板匯報說，今早集市上只有一個農(nóng)民拉了一車土豆在賣?！坝卸嗌伲俊崩习鍐?。布魯諾趕快戴上帽子又跑到集上，然后回來告訴老板一共四十袋土豆?！皟r格是多少？”布魯諾又第三次跑到集上問來了價格?！昂冒桑崩习鍖λf，“現(xiàn)在請您坐到這把椅子上一句話也不要說，看看阿諾德怎么說。”阿諾德很快就從集市上回來了。向老板匯報說到現(xiàn)在為止只有一個農(nóng)民在賣土豆，一共四十口袋，價格是多少多少；土豆質(zhì)量很不錯，他帶回來一個讓老板看看。這個農(nóng)民一個鐘頭以后還會弄來幾箱西紅柿，據(jù)他看價格非常公道。昨天他們鋪子的西紅柿賣得很快，庫存已經(jīng)不//多了。他想這么便宜的西紅柿，老板肯定會要進一些的，所以他不僅帶回了一個西紅柿做樣品，而且把那個農(nóng)民也帶來了，他現(xiàn)在正在外面等回話呢。此時老板轉(zhuǎn)向了布魯諾，說：“現(xiàn)在您肯定知道為什么阿諾德的薪水比您高了吧！”――節(jié)選自張健鵬、胡足青主編《故事時代》中《差別》Liǎnggètónglíngdeniánqīngréntóngshíshòugùyúyījiādiànpù，bìngqiěnátóngyàngdexīn·shuǐ．Kěshìyīduànshíjiānhòu，jiàoAnuòdédenàgexiǎohuǒziqīngyúnzhíshàng，érnàgèjiàoBùlǔnuòdexiǎohuǒziquèréngzàiyuándìtàbù．Bùlǔnuòhěnbùmǎnyìlǎobǎndebùgōngzhèngdàiyù．Zhōngyúyǒuyītiāntādàolǎobǎnnàrfāláo·sāole．Lǎobǎnyībiānnaìxīndìtīngzhetādebào·yuàn，yībiānzàixīn·lǐpánsuanzhezěnyàngxiàngtājiěshìqīngchutāhéAnuòdézhījiāndechābié．“Bùlǔnuòxiānsheng，”Lǎobǎnkāikǒushuōh(huán)uàle，“Nínxiànzàidàojíshì·shàngqùyīxià，kànkɑnjīntiānzǎoshɑngyǒushénmemàide．”Bùlǔnuòcóngjíshì·shànghuí·láixiànglǎobǎnhuìbàoshuō，jīnzǎojíshì·shàngzhǐyǒuyīgènóngmínlāleyīchētǔdòuzàimài．“yǒuduō·shǎo?”Lǎobǎnwèn．Bùlǔnuògǎnkuàidài·shàngmàozǐyòupǎodàojí·shàng，ránhòuhuí·láigàosulǎobǎnyīgòngsìshídàitǔdòu．“Jiàgéshìduō·shǎo?”Bùlǔnuòyòudì-sāncìpǎodàojí·shàngwènláilejiàgé．“Hǎobā，”Lǎobǎnduìtāshuō，“Xiànzàiqǐngnínzuòdàozhèbǎyǐzi·shàngyījùhuàyěbùyàoshuō，kànkɑnAnuòdézěnmeshuō．”Anuòdéhěnkuàijiùcóngjíshì·shànghuí·láile．Xiànglǎobǎnhuìbàoshuōdàoxiànzàiwéizhǐzhǐyǒuyīgènóngmínzàimàitǔdòu，yīgòngsìshíkǒudai，jiàgéshìduō·shǎoduō·shǎo；tǔdòuzhìliànghěnbùcuò，tādàihuí·láiyīgèrànglǎobǎnkànkàn．Zhègenóngmínyīgèzhōngtóuyǐhòuháihuìnòngláijǐxiāngxīhóngshì，jùtākànjiàgéfēichánggōngdào．Zuótiāntāménpùzidexīhóngshìmàidehěnkuài，kùcúnyǐ·jīngbù//duōle．Tāxiǎngzhèmepiányidexīhóngshì,lǎobǎnkěndìnghuìyàojìnyīxiēde，suǒyǐtābùjǐndàihuíleyīgèxīhóngshìzuòyàngpǐn，érqiěbǎnàgènóngmínyědài·láile，tāxiànzàizhèngzàiwài·miànděnghuíhuàne．CǐshílǎobǎnzhuǎnxiàngleBùlǔnuò，shuō：“Xiànzàinínkěndìngzhī·dàowèishénmeAnuòdédexīn·shuǐbǐníngāolebɑ?”JiéxuǎnzìZhāngJiànpéng、HúZúqīngzhǔbiān《GùshìShídài》zhōng《Chābié》作品3號——《丑石》我常常遺憾我家門前的那塊丑石：它黑黝黝地臥在那里，牛似的模樣；誰也不知道是什么時候留在這里的，誰也不去理會它。只是麥?zhǔn)諘r節(jié)，門前攤了麥子，奶奶總是說：這塊丑石，多占地面呀，抽空把它搬走吧。它不像漢白玉那樣的細(xì)膩，可以刻字雕花，也不像大青石那樣的光滑，可以供來浣紗捶布。它靜靜地臥在那里，院邊的槐陰沒有庇覆它，花兒也不再在它身邊生長?；牟荼惴毖艹鰜恚β舷?，慢慢地，它竟銹上了綠苔、黑斑。我們這些做孩子的，也討厭起它來，曾合伙要搬走它，但力氣又不足；雖時時咒罵它，嫌棄它，也無可奈何，只好任它留在那里了。終有一日，村子里來了一個天文學(xué)家。他在我家門前路過，突然發(fā)現(xiàn)了這塊石頭，眼光立即就拉直了。他再沒有離開，就住了下來；以后又來了好些人，都說這是一塊隕石，從天上落下來已經(jīng)有二三百年了，是一件了不起的東西。不久便來了車，小心翼翼地將它運走了。這使我們都很驚奇！這又怪又丑的石頭，原來是天上的?。∷a過天，在天上發(fā)過熱、閃過光，我們的先祖或許仰望過它，它給了他們光明、向往、憧憬；而它落下來了，在污土里，荒草里，一躺就//是幾百年了！我感到自己的無知，也感到了丑石的偉大，我甚至怨恨它這么多年竟會默默地忍受著這一切！而我又立即深深地感到它那種不屈于誤解、寂寞的生存的偉大。――節(jié)選自賈平凹《丑石》Wǒchángchángyíhànwǒjiāménqiánnàkuàichǒushí：Tāhēiyǒuyǒudewòzàinà·lǐ，niúshìdemúyàng；shéiyěbùzhī·dàoshìshénmeshíhouliúzàizhè·lǐde，shéiyěbùqùlǐhuìtā．Zhǐshìmàishōushíjié，ménqiántānlemàizǐ，nǎinɑizǒngshìshuō：Zhèkuàichǒushí，duōzhàndìmiànya，chōukòngbǎtābānzǒubɑ．Tābùxiànghànbáiyùnàyàngdexìnì，kěyǐkèzìdiāohuā，yěbùxiàngdàqīngshínàyàngdeguānghuá，kěyǐgōngláihuànshāchuíbù．Tājìngjìngdewòzàinà·lǐ，yuànbiāndehuáiyīnméi·yǒubìfùtā，huā'éryěbùzàizàitāshēnbiānshēngzhǎng．Huāngcǎobiànfányǎnchū·lái，zhīwànshàngxià，mànmànde，tājìngxiùshànglelǜtái、hēibān．Wǒmenzhèxiēzuòháizǐde，yětǎoyàn·qǐtā·lái，cénghéhuǒyàobānzǒutā，dànlìqiyòubùzú；suīshíshízhòumàtā，xiánqìtā，yěwúkě-nàihé，zhǐhǎorèntāliúzàinà·lǐle．Zhōngyǒuyīrì，cūnzǐ·lǐláileyīgètiānwénxuéji?。甌āzàiwǒjiāménqiánlùguò，tūránfāxiànlezhèkuàishítóu，yǎnguānglìjíjiùlāzhíle．Tāzàiméi·yǒulíkāi，jiùzhùlexià·lái；yǐhòuyòuláilehǎoxiērén，dōushuōzhèshìyīkuàiyǔnshí，cóngtiān·shàngluòxià·láiyǐ·jīngyǒuèr-sānbǎiniánle，shìyījiànliǎo·bùqǐdedōngxi．Bùjiǔbiànláilechē，xiǎoxīn－yìyìdejiāngtāyùnzǒule．Zhèshǐwǒmendōuhěnjīngqí，zhèyòuguàiyòuchǒudeshítou，yuánláishìtiān·shàngdeɑ！Tābǔguotiān，zàitiān·shàngfāguorè、shǎnguoguāng，wǒmendexiānzǔhuòxǔyǎngwàngguotā，tāgěiletāmenguāngmíng、xiàngwǎng、chōngjǐng；értāluòxià·láile，zàiwūtǔ·lǐ，huāngcǎo·lǐ，yītǎngjiù//shìjǐbǎiniánle！Wǒgǎndàozìjǐdewúzhī，yěgǎndàolechǒushídewěidà，wǒshènzhìyuànhèntāzhèmeduōniánjìnghuìmòmòderěnshòuzhezhèyīqiē！Erwǒyòulìjíshēnshēndegǎndàotānàzhǒngbùqūyúwùjiě、jìmòdeshēngcúndewěidà．JiéxuǎnzìJiǎPíngWā《ChǒuShí》作品4號——《達(dá)瑞的故事》在達(dá)瑞八歲的時候，有一天他想去看電影。因為沒有錢，他想是向爸媽要錢，還是自己掙錢。最后他選擇了后者。他自己調(diào)制了一種汽水，向過路的行人出售?？赡菚r正是寒冷的冬天，沒有人買，只有兩個人例外――他的爸爸和媽媽。他偶然有一個和非常成功的商人談話的機會。當(dāng)他對商人講述了自己的“破產(chǎn)史”后，商人給了他兩個重要的建議：一是嘗試為別人解決一個難題；二是把精力集中在你知道的、你會的和你擁有的東西上。這兩個建議很關(guān)鍵。因為對于一個八歲的孩子而言，他不會做的事情很多。于是他穿過大街小巷，不停地思考：人們會有什么難題，他又如何利用這個機會？一天，吃早飯時父親讓達(dá)瑞去取報紙。美國的送報員總是把報紙從花園籬笆的一個特制的管子里塞進來。假如你想穿著睡衣舒舒服服地吃早飯和看報紙，就必須離開溫暖的房間，冒著寒風(fēng)，到花園去取。雖然路短，但十分麻煩。當(dāng)達(dá)瑞為父親取報紙的時候，一個主意誕生了。當(dāng)天他就按響鄰居的門鈴，對他們說，每個月只需付給他一美元，他就每天早上把報紙塞到他們的房門底下。大多數(shù)人都同意了，很快他有//了七十多個顧客。一個月后，當(dāng)他拿到自己賺的錢時，覺得自己簡直是飛上了天。很快他又有了新的機會，他讓他的顧客每天把垃圾袋放在門前，然后由他早上運到垃圾桶里，每個月加一美元。之后他還想出了許多孩子賺錢的辦法，并把它集結(jié)成書，書名為《兒童掙錢的二百五十個主意》。為此，達(dá)瑞十二歲時就成了暢銷書作家，十五歲有了自己的談話節(jié)目，十七歲就擁有了幾百萬美元。――節(jié)選自[德]博多?舍費爾《達(dá)瑞的故事》，劉志明譯ZàiDáruìbàsuìdeshíhou，yǒuyītiāntāxiǎngqùkàndiànyǐng．Yīn·wéiméi·yǒuqián，tāxiǎngshìxiàngbàmāyàoqián，háishìzìjǐzhèngqián．Zuìhòutāxuǎnzélehòuzhě．Tāzìjǐdiáozhìleyīzhǒngqìshuǐr，xiàngguòl(fā)ùdexíngrénchūshòu．Kěnàshízhèngshìhánlěngdedōngtiān，méi·yǒurénmǎi，zhǐyǒuliǎnggèrénlìwài──tādebàbɑhémāmɑ．Tāǒurányǒuyīgèhéfēichángchénggōngdeshāngréntánhuàdejī·huì．Dāngtāduìshāngrénjiǎngshùlezìjǐde“pòchǎnshǐ”hòu，shāngréngěiletāliǎnggèzhòngyàodejiànyì：yīshìchángshìwéibié·rénjiějuéyīgènántí；èrshìbǎjīnglìjízhōngzàinǐzhī·dàode、nǐhuìdehénǐyōngyǒudedōngxi·shɑng．Zhèliǎnggèjiànyìhěnguānjiàn．Yīn·wèiduìyúyīgèbāsuìdeháiziéryán，tābùhuìzuòshìqinghěnduō．Yúshìtāchuānguòdàjiēxiǎoxiàng，bùtíngdesīkǎo：rénmenhuìyǒushénmenántí，tāyòurúhélìyòngzhègejī·huì？Yītiān，chīzǎofànshífù·qīnràngDáruìqùqǔbàozhǐ．Měiguódesòngbàoyuánzǒngshìbǎbàozhǐcónghuāyuánlíbadeyīgètèzhìdeguǎnzi·lǐsāijìn·lái．Jiǎrúnǐxiǎngchuānzheshuìyīshūshū-fúfúdechīzǎofànhékànbàozhǐ，jiùbìxūlíkāiwēnnuǎndefángjiān，màozhehánfēng，dàohuāyuánqùqǔ．Suīránlùduǎn，dànshífēnmáfan．DāngDáruìwèifù·qīnqǔbàozhǐdeshíhou，yīgèzhǔyìdànshēngle．Dàngtiāntājiùànxiǎnglín·jūdeménlíng，duìtāmenshuō，měigèyuèzhǐxūfùgěitāyīměiyuán，tājiùměitiānzǎoshɑngbǎbàozhǐsāidàotāmendefángméndǐ·xià．Dàduōshùréndōutóngyìle，hěnkuàitājiùyǒu//leqīshíduōgègùkè．Yīgèyuèhòu，dāngtānádàozìjǐzuàndeqiánshí，jué·dézìjǐjiǎnzhíshìfēi·shàngletiān．Hěnkuàitāyòuyǒulexīndejī·huì，tāràngtādegùkèměitiānbǎlājīdàifàngzàiménqián，ránhòuyóutāzǎoshàngyùndàolājītǒng·lǐ，měigèyuèjiāyīměiyuán．Zhīhòutāháixiǎngchūlexǔduōh(huán)áizizuànqiándebànfǎ，bìngbǎtājíjiéchéngshū，shūmíngwéi《ErtóngZhèngqiándeErbǎiWǔshígèZhǔyi》．Wéicǐ，Daruìshí'èrsuìshíjiùchénglechàngxiāoshūzuòjiā，shíwǔsuìyǒulezìjǐdetánhuàjiémù，shíqīsuìjiùyōngyǒulejǐbǎiwànměiyuán．作品5號——《第一場雪》這是入冬以來，膠東半島上第一場雪。雪紛紛揚揚，下得很大。開始還伴著一陣兒小雨，不久就只見大片大片的雪花，從彤云密布的天空中飄落下來。地面上一會兒就白了。冬天的山村，到了夜里就萬籟俱寂，只聽得雪花簌簌地不斷往下落，樹木的枯枝被雪壓斷了，偶爾咯吱一聲響。大雪整整下了一夜。今天早晨，天放晴了，太陽出來了。推開門一看，嗬！好大的雪??！山川、河流、樹木、房屋，全都罩上了一層厚厚的雪，萬里江山，變成了粉妝玉砌的世界。落光了葉子的柳樹上掛滿了毛茸茸亮晶晶的銀條兒；而那些冬夏常青的松樹和柏樹上，則掛滿了蓬松松沉甸甸的雪球兒。一陣風(fēng)吹來，樹枝輕輕地?fù)u晃，美麗的銀條兒和雪球兒簌簌地落下來，玉屑似的雪末兒隨風(fēng)飄揚，映著清晨的陽光，顯出一道道五光十色的彩虹。大街上的積雪足有一尺多深，人踩上去，腳底下發(fā)出咯吱咯吱的響聲。一群群孩子在雪地里堆雪人，擲雪球兒。那歡樂的叫喊聲，把樹枝上的雪都震落下來了。俗話說，“瑞雪兆豐年”。這個話有充分的科學(xué)根據(jù)，并不是一句迷信的成語。寒冬大雪，可以凍死一部分越冬的害蟲；融化了的水滲進土層深處，又能供應(yīng)//莊稼生長的需要。我相信這一場十分及時的大雪，一定會促進明年春季作物，尤其是小麥的豐收。有經(jīng)驗的老農(nóng)把雪比做是“麥子的棉被”。冬天“棉被”蓋得越厚，明春麥子就長得越好，所以又有這樣一句諺語：“冬天麥蓋三層被，來年枕著饅頭睡。”我想，這就是人們?yōu)槭裁窗鸭皶r的大雪稱為“瑞雪”的道理吧。――節(jié)選自峻青《第一場雪》Zhèshìrùdōngyǐlái，JiāodōngBàndǎo·shàngdì-yīchángxuě．Xuěfēnfēn-yángyáng，xiàdehěndà．Kāishǐháibànzheyīzhènrxiǎoyǔ，bùjiǔjiùzhǐjiàndàpiàndàpiàndexuěhuā，cóngtóngyún-mìbùdetiānkōngzhōngpiāoluòxià·lái．Dìmiàn·shàngyīhuìrjiùbáile．Dōngtiāndeshāncūn，dàoleyè·lǐjiùwànlài-jùjì，zhītīngdexuěhuāsùsùdebùduànwǎngxiàluò，shùmùdekūzhībèixuěyāduànle，ǒu'ěrgēzhīyīshēngxiǎng．Dàxuězhěngzhěngxiàleyīyè．Jīntiānzǎo·chén，tiānfàngqíngle，tài·yángchū·láile．Tuīkāiményīkàn，hè！Hǎodàdexuěy??！Shānchuān、héliú、shùmù、fángwū，quándōuzhào·shàngleyīcénghòuhòudexuě，wànlǐjiāngshān，biànchénglefěnzhuāng-yùqìdeshìjiè．Luòguāngleyèzideliǔshù·shàngguàmǎnlemáorōngrōngliàngjīngjīngdeyíntiáor；érnàxiēdōng-xiàchángqīngdesōngshùhébǎishù·shàng，zéguàmǎnlepéngsōngsōngchéndiàndiàndexuěqiúr．Yīzhènfēngchuīlái，shùzhīqīngqīngdeyáo·huàng，měilìdeyíntiáorhéxuěqiúrsùsùdeluòxià·lái，yùxièshìdexuěmòrsuífēngpiāoyáng，yìngzheqīngchéndeyángguāng，xiǎnchūyīdàodàowǔguāng-shísèdecǎihóng．Dàjiē·shàngdejīxuězúyǒuyīchǐduōshēn，réncǎishàng·qù，jiǎodǐ·xiàfāchūgēzhīgēzhīdexiǎngshēng．Yīqúnqúnháizizàixuědì·lǐduīxuěrén，zhìxuěqiú．Nàhuānlèdejiàohǎnshēng，bǎshùzhī·shàngdexuědōuzhènluòxià·láile．Súhuàshuō，“Ruìxuězhàofēngnián”．Zhègehuàyǒuchōngfèndekēxuégēnjù，bìngbùshìyījùmíxìndechéngyǔ．Hándōngdàxuě，kěyǐdòngsǐyībùfenyuèdōngdehàichóng；rónghuàledeshuǐshènjìntǔcéngshēnchǔ，yòunénggōngyīng//zhuāngjiashēngzhǎngdexūyào．Wǒxiāngxìnzhèyīchángshífēnjíshídedàxuě，yīdìnghuìcùjìnmíngniánchūnjìzuòwù，yóuqíshìxiǎomàidefēngshōu．Yǒujīngyàndelǎonóngbǎxuěbǐzuòshì“màizǐdemiánbèi”．Dōngtiān“miánbèi”gàideyuèhòu，míngchūnmàizijiùzhǎngdeyuèhǎo，suǒyǐyòuyǒuzhèyàngyījùyànyǔ：“Dōngtiānmàigàisāncéngbèi，láiniánzhěnzhemántoushuì”．Wǒxiǎng，zhèjiùshìrénmenwèishénmebǎjíshídedàxuěchēngwéi“ruìxuě”dedào·lǐbɑ．JiéxuǎnzìJùnQīng《Dì-yīChángXuě》作品6號——《讀書人是幸福人》我常想讀書人是世間幸福人，因為他除了擁有現(xiàn)實的世界之外，還擁有另一個更為浩瀚也更為豐富的世界?，F(xiàn)實的世界是人人都有的，而后一個世界卻為讀書人所獨有。由此我想，那些失去或不能閱讀的人是多么的不幸，他們的喪失是不可補償?shù)?。世間有諸多的不平等，財富的不平等，權(quán)力的不平等，而閱讀能力的擁有或喪失卻體現(xiàn)為精神的不平等。一個人的一生，只能經(jīng)歷自己擁有的那一份欣悅，那一份苦難，也許再加上他親自聞知的那一些關(guān)于自身以外的經(jīng)歷和經(jīng)驗。然而，人們通過閱讀，卻能進入不同時空的諸多他人的世界。這樣，具有閱讀能力的人，無形間獲得了超越有限生命的無限可能性。閱讀不僅使他多識了草木蟲魚之名，而且可以上溯遠(yuǎn)古下及未來，飽覽存在的與非存在的奇風(fēng)異俗。更為重要的是，讀書加惠于人們的不僅是知識的增廣，而且還在于精神的感化與陶冶。人們從讀書學(xué)做人，從那些往哲先賢以及當(dāng)代才俊的著述中學(xué)得他們的人格。人們從《論語》中學(xué)得智慧的思考，從《史記》中學(xué)得嚴(yán)肅的歷史精神，從《正氣歌》中學(xué)得人格的剛烈，從馬克思學(xué)得人世//的激情，從魯迅學(xué)得批判精神，從托爾斯泰學(xué)得道德的執(zhí)著。歌德的詩句刻寫著睿智的人生，拜倫的詩句呼喚著奮斗的熱情。一個讀書人，一個有機會擁有超乎個人生命體驗的幸運人。節(jié)選自謝冕《讀書人是幸福人》Wǒchángxiǎngdúshūrénshìshìjiānxìngfúrén，yīn·wéitāchúleyōngyǒuxiànshídeshìjièzhīwài，háiyōngyǒulìngyīgègèngwéihàohànyěgèngwéifēngfùdeshìjiè．Xiànshídeshìjièshìrénréndōuyǒude，érhòuyīgèshìjièquèwéidúshūrénsuǒdúyǒu．Yóucǐwǒyòuxiǎng，nàxiēshīqùhuòbùnéngyuèdúderénshìduōmedebùxìng，tāmendesàngshīshìbùkěbǔchángde．Shìjiānyǒuzhūduōdebùpíngděng，cáifùdebùpíngděng，quánlìdebùpíngděng，éryuèdúnénglìdeyōngyǒuhuòsàngshīquètǐxiànwéijīngshéndebùpíngděng．Yīgèréndeyīshēng，zhǐnéngjīnglìzìjǐyōngyǒudenàyīfènxīnyuè，nàyīfènkǔnán，yěxǔzàijiā·shàngtāqīnzìwénzhīdenàyīxiēguānyúzìshēnyǐwàidejīnglìhéjīngyàn．Rán'ér，rénmentōngguòyuèdú，quènéngjìnrùbùtóngshíkōngdezhūduōtāréndeshìjiè．Zhèyàng，jùyǒuyuèdúnénglìderén，wúxíngjiānhuòdélechāoyuèyǒuxiànshēngmìngdewúxiànkěnéngxìng．Yuèdúbùjǐnshǐtāduōshílecǎo-mù-chóng-yúzhīmíng，érqiěkěyǐshàngsùyuǎngǔxiàjíwèilái，bǎolǎncúnzàideyǔfēicúnzàideqīfēng-yìsú．Gèngwéizhòngyàodeshì，dúshūjiāhuìyúrénmendebùjǐnshìzhīshidezēngguǎng，érqiěháizàiyújīngshéndegǎnhuàyǔtáoyě．Rénmencóngdúshūxuézuòrén，cóngnàxiēwǎngzhéxiānxiányǐjídāngdàicáijùndezhùshùzhōngxuédétāmenderéngé．Rénmencóng《Lúnyǔ》zhōngxuédézhìhuìdesīkǎo，cóng《Shǐjì》zhōngxuédéyánsùdelìshǐjīngshen，cóng《Zhèngqìgē》zhōngxuédéréngédegāngliè，cóngMǎkèsīxuédérénshì//dejīqíng，cóngLǔXùnxuédépīpànjīngshén，cóngTuō'ěrsītàixuédédàodédezhízhuó．Gēdédeshījùkèxiězheruìzhìderénshēng，Bàilúndeshījùhūhuànzhefèndòuderèqíng．Yīgèdúshūrén，yīgèyǒujī·huìyōngyǒuchāohūgèrénshēngmìngtǐyàndexìngyùnrén．JiéxuǎnzìXièMiǎn《DúshūrénShìXìngfúRén》作品7號——《二十美金的價值》一天，爸爸下班回到家已經(jīng)很晚了，他很累也有點兒煩，他發(fā)現(xiàn)五歲的兒子靠在門旁正等著他。“爸，我可以問您一個問題嗎？”“什么問題？”“爸，您一小時可以賺多少錢？”“這與你無關(guān)，你為什么問這個問題？”父親生氣地說?！拔抑皇窍胫溃?、請告訴我，您一小時賺多少錢？”小孩兒哀求道?！凹偃缒阋欢ㄒ赖脑挘乙恍r賺二十美金。”“哦，”小孩兒低下了頭，接著又說，“爸，可以借我十美金嗎？”父親發(fā)怒了：“如果你只是要借錢分工負(fù)責(zé)去買毫無意義的玩具的話，給我回到你的房間睡覺去。好好想想為什么你會那么自私。我每天辛苦工作，沒時間和你玩兒小孩子的游戲。”小孩兒默默地回到自己的房間關(guān)上門。父親坐下來還在生氣。后來，他平靜下來了。心想他可能對孩子太兇了――或許孩子真的很想買什么東西，再說他平時很少要過錢。父親走進孩子的房間：“你睡了嗎？”“爸，還沒有，我還醒著?！焙⒆踊卮稹！拔覄偛趴赡軐δ闾珒戳?，”父親說，“我不應(yīng)該發(fā)那么大的火兒――這是你要的十美金。”“爸，謝謝您?！焙⒆痈吲d地從枕頭下拿出一些被弄皺的鈔票，慢慢地數(shù)著?！盀槭裁茨阋呀?jīng)有錢了還要？”父親不解地問?！耙驗樵瓉聿粔颍F(xiàn)在湊夠了。”孩子回答：“爸我現(xiàn)在有//二十美金了，我可以向您買一個小時的時間嗎？明天請早一點兒回家――我想和您一起吃晚餐。”節(jié)選自唐繼柳編譯《二十美金的價值》Yītiān，bàbɑxiàbānhuídàojiāyǐ·jīnghěnwǎnle，tāhěnlèiyěyǒudiǎnrfán，tāfāxiànwǔsuìdeérzikàozàiménpángzhèngděngzhetā．“Bà，wǒkěyǐwènnínyīgèwèntímɑ？”“Shénmewèntí？”“Bà，nínyīxiǎoshíkěyǐzhuànduō·shǎoqián？”“Zhèyǔnǐwúguān，nǐwèishénmewènzhègewèntí？”Fù·qīnshēngqìdeshuō．“Wǒzhǐshìxiǎngzhī·dào，qǐnggàosùwǒ，nínyīxiǎoshízuànduō·shǎoqián？”Xiǎoháirāiqiúdào,“Jiǎrúnǐyīdìngyàozhī·dàodehuà，wǒyīxiǎoshízhuànèrshíměijīn．”“ò，”Xiǎoháirdīxiàletóu，jiēzheyòushuō，“Bà，kěyǐjièwǒshíměijīnmɑ？”Fù·qīnfānùle：“Rúguǒnǐzhǐshìyàojièqiánqùmǎiháowúyìyìdewánjùdehuà，gěiwǒhuídàonǐdefángjiānshuìjiào·qù．Hǎohǎoxiǎngxiɑngwèishénmenǐhuìnàmezìsī．Wǒměitiānxīnkǔgōngzuò，méishíjiānhénǐwánrxiǎoháizideyóuxì．”Xiǎoháirmòmòdehuídàozìjǐdefángjiānguān·shàngmén．Fù·qīnzuòxià·láiháishēngqì．Hòulái，tāpíngjìngxià·láile．Xīnxiǎngtākěnéngduìháizitàixiōngle──huòxǔháizizhēndehěnxiǎngmǎishénmedōngxi，zàishuōtāpíngshíhěnshǎoyàoguòqián．Fù·qīnzǒujìnháizidefángjiān：“Nǐshuìlemɑ？”“Bà，háiméi·yǒu，wǒháixǐngzhe．”Háizihuídá．“Wǒgāngcáikěnéngduìnǐtàixiōngle，”Fù·qīnshuō，“Wǒbùyīnggāifānàmedàdehuǒr──zhèshìnǐyàodeshíměijīn．”“Bà，xièxienín．”Háizǐgāoxīngdecóngzhěntou·xiànáchūyīxiēbèinòngzhòudechāopiào，mànmàndeshùzhe．“Wèishénmenǐyǐ·jīngyǒuqiánleháiyào？”Fù·qīnbùjiědewèn．“Yīn·wèiyuánláibùgòu，dànxiànzàicòugòule．”Háizihuídá：“Bà，wǒxiànzàiyǒu//èrshíměijīnle，wǒkěyǐxiàngnínmǎiyīgèxiǎoshídeshíjiānmɑ？Míngtiānqǐngzǎoyīdiǎnrhuíjiā——wǒxiǎnghénínyīqǐchīwǎncān．”JiéxuǎnzìTángJìliǔbiānyì《ErshíMěijīndeJiàzhí》作品8號——《繁星》我愛月夜，但我也愛星天。從前在家鄉(xiāng)七八月的夜晚在庭院里納涼的時候，我最愛看天上密密麻麻的繁星。望著星天，我就會忘記一切，仿佛回到了母親的懷里似的。三年前在南京我住的地方有一道后門，每晚我打開后門，便看見一個靜寂的夜。下面是一片菜園，上面是星群密布的藍(lán)天。星光在我們的肉眼里雖然微小，然而它使我們覺得光明無處不在。那時候我正在讀一些天文學(xué)的書，也認(rèn)得一些星星，好像它們就是我的朋友，它們常常在和我談話一樣。如今在海上，每晚和繁星相對，我把它們認(rèn)得很熟了。我躺在艙面上，仰望天空。深藍(lán)色的天空里懸著無數(shù)半明半昧的星。船在動，星也在動，它們是這樣低，真是搖搖欲墜呢！漸漸地我的眼睛模糊了，我好像看見無數(shù)螢火蟲在我的周圍飛舞。海上的夜是柔和的，是靜寂的，是夢幻的。我望著許多認(rèn)識的星，我仿佛看見它們在對我眨眼，我仿佛聽見它們在小聲說話。這時我忘記了一切。在星的懷抱中我微笑著，我沉睡著。我覺得自己是一個小孩子，現(xiàn)在睡在母親的懷里了。有一夜，那個在哥倫波上船的英國人指給我看天上的巨人。他用手指著：//那四顆明亮的星是頭，下面的幾顆是身子，這幾顆是手，那幾顆是腿和腳，還有三顆星算是腰帶。經(jīng)他這一番指點，我果然看清楚了那個天上的巨人?？?，那個巨人還在跑呢！節(jié)選自巴金《繁星》Wǒàiyuèyè，dànwǒyěàixīngtiān．Cóngqiánzàijiāxiāngqī-bāyuèdeyèwǎnzàitíngyuàn·lǐnàliángdeshíhou，wǒzuìàikàntiān·shàngmìmì-mámádefánxīng．Wàngzhexīngtiān，Wǒjiùhuìwàngjìyīqiē，fǎngfúhuídàolemǔ·qīndehuái·lǐshìde．SānniánqiánzàiNánjīngwǒzhùdedìfāngyǒuyīdàohòumén，měiwǎnwǒdǎkāihòumén，biànkàn·jiànyīgèjìngjìdeyè．Xià·miànshìyīpiàncàiyuán，shàng·miànshìxīngqúnmìbùdelántiān．Xīngguāngzàiwǒmenderòuyǎn·lǐsuīránwēixiǎo，rán'értāshǐwǒmenjué·déguāngmíngwúchǔ-bùzài．Nàshíhouwǒzhèngzàidúyīxiētiānwénxuédeshū，yěrèndeyīxiēxīngxing，hǎoxiàngtāmenjiùshìwǒdepéngyou，tāménchángchángzàihéwǒtánhuàyīyàng．Rújīnzàihǎi·shàng，měiwǎnhéfánxīngxiāngduì，wǒbǎtāmenrèndéhěnshúle．Wǒtǎngzàicāngmiàn·shàng，yǎngwàngtiānkōng．Shēnlánsèdetiānkōng·lǐxuánzhewúshùbànmíng-bànmèidexīng．Chuánzàidòng，xīngyězàidòng，tāmenshìzhèyàngdī，zhēnshìyáoyáo-yùzhuìne！Jiànjiàndewǒdeyǎnjīngmóhule，wǒhǎoxiàngkàn·jiànwúshùyínghuǒchóngzàiwǒdezhōuwéifēiwǔ．Hǎi·shàngdeyèshìróuhéde，shìjìngjìde，shìmènghuànde．Wǒwàngzhexǔduōrènshídexīng，wǒfǎngfúkàn·jiàntāmenzàiduìwǒzháyǎn，wǒfǎngfútīng·jiàntāmenzàixiǎoshēngshuōh(huán)uà．Zhèshíwǒwàngjìleyīqiē．Zàixīngdehuáibàozhōngwǒwēixiàozhe，wǒchénshuìzhe．Wǒjué·dézìjǐshìyīgèxiǎoháizǐ，xiànzàishuìzàimǔ·qīndehuái·lǐle．Yǒuyīyè，nàgezàiGēlúnbōshàngchuándeYīngguórénzhǐgěiwǒkàn·tiānshàngdejùrén．Tāyòngshǒuzhǐzhe：//Nàsìkēmíngliàngdexīngshìtóu，xià·miàndejǐkēshìshēnzi，zhèjǐkēshìshǒu，nàjǐkēshìtuǐhéjiǎo，háiyǒusānkēxīngsuànshìyāodài．Jīngtāzhèyīfānzhǐdiǎn，wǒguǒránkànqīngchulenàgètiān·shàngdejùrén．Kàn，nàgejùrénháizàipǎone！JiéxuǎnzìBāJīn《Fánxīng》作品9號——《風(fēng)箏暢想曲》假日到河灘上轉(zhuǎn)轉(zhuǎn)，看見許多孩子在放風(fēng)箏。一根根長長的引線，一頭系在天上，一頭系在地上，孩子同風(fēng)箏都在天與地之間悠蕩，連心也被悠蕩得恍恍惚惚了，好像又回到了童年。兒時的放風(fēng)箏，大多是自己的長輩或家人編扎的，幾根削得很薄的篾，用細(xì)紗線扎成各種鳥獸的造型，糊上雪白的紙片，再用彩筆勾勒出面孔與翅膀的圖案。通常扎得最多的是“老雕”“美人兒”“花蝴蝶”等。我們家前院就有位叔叔，擅扎風(fēng)箏，遠(yuǎn)近聞名。他扎得風(fēng)箏不只體形好看，色彩艷麗，放飛得高遠(yuǎn)，還在風(fēng)箏上繃一葉用蒲葦削成的膜片，經(jīng)風(fēng)一吹，發(fā)出“嗡嗡”的聲響，仿佛是風(fēng)箏的歌唱，在藍(lán)天下播揚，給開闊的天地增添了無盡的韻味，給馳蕩的童心帶來幾分瘋狂。我們那條胡同的左鄰右舍的孩子們放的風(fēng)箏幾乎都是叔叔編扎的。他的風(fēng)箏不賣錢，誰上門去要，就給誰，他樂意自己貼錢買材料。后來，這位叔叔去了海外，放風(fēng)箏也漸與孩子們遠(yuǎn)離了。不過年年叔叔給家鄉(xiāng)寫信，總不忘提起兒時的放風(fēng)箏。香港回歸之后，他的家信中說到，他這只被故鄉(xiāng)放飛到海外的風(fēng)箏，盡管飄蕩游弋，經(jīng)沐風(fēng)雨，可那線頭兒一直在故鄉(xiāng)和//親人手中牽著，如今飄得太累了，也該要回歸到家鄉(xiāng)和親人身邊來了。是的。我想，不光是叔叔，我們每個人都是風(fēng)箏，在媽媽手中牽著，從小放到大，再從家鄉(xiāng)放到祖國最需要的地方去?。〃D―節(jié)選自李恒瑞《風(fēng)箏暢想曲》Jiàrìdàohétān·shàngzhuànzhuɑn，kàn·jiànxǔduōh(huán)áizizàifàngfēngzheng．Yīgēngēnchángchángdeyǐnxiàn，yītóurjìzàitiān·shàng，yītóurjìzàidì·shàng，háizǐtóngfēngzhengdōuzàitiānyǔdìzhījiānyōudàng，liánxīnyěbèiyōudàngdehuǎnghuǎng-hūhūle，hǎoxiàngyòuhuídàoletóngnián．Ershídefàngfēngzheng，dàduōshìzìjǐdezhǎngbèihuòjiārénbiānzāde，jǐgēnxiāodehěnbáodemiè，yòngxìshāxiànzāchénggèzhǒngniǎoshòudezàoxíng，hú·shàngxuěbáidezhǐpiàn，zàiyòngcǎibǐgōulèchūmiànkǒngyǔchìbǎngdetú'àn．Tōngchángzādezuìduōdeshì“l(fā)ǎodiāo”、“měirénr”、“huāhúdié”děng．Wǒmenjiāqiányuànjiùyǒuwèishūshu，shànzāfēngzheng，yuǎn-jìnwénmíng．Tāzādefēngzhengbùzhǐtǐxínghǎokàn，sècǎiyànlì，fàngfēidegāoyuǎn，háizàifēngzheng·shàngbēngyīyèyòngpúwěixiāochéngdemópiàn，jīngfēngyīchuī，fāchū“wēngwēng”deshēngxiǎng，fǎngfúshìfēngzhengdegēchàng，zàilántiān·xiàbōyáng，gěikāikuòdetiāndìzēngtiānlewújìndeyùnwèi，gěichídàngdetóngxīndàiláijǐfēnfēngkuáng．Wǒmennàtiáohútòngrdezuǒlín-yòushèdeháizimenfàngdefēngzhengjīhūdōushìshūshubiānzāde．Tādefēngzhengbùmàiqián，shuíshàngménqùyào，jiùgěishuí，tālèyìzìjǐtiēqiánmǎicáiliào．Hòulái，zhèwèishūshuqùlehǎiwài，fàngfēngzhengyějiànyǔháizimenyuǎnlíle．Bùguòniánniánshūshugěijiāxiāngxiěxìn，zǒngbùwàngtíqǐérshídefàngfēngzheng．Xiānggǎnghuíguīzhīhòu，tāzàijiāxìnzhōngshuōdào，tāzhèzhībèigùxiāngfàngfēidàohǎiwàidefēngzheng，jǐnguǎnpiāodàngyóuyì，jīngmùfēngyǔ，kěnàxiàntóuryīzhízàigùxiānghé//qīnrénshǒuzhōngqiānzhe，rújīnpiāodetàilèile，yěgāiyàohuíguīdàojiāxiānghéqīnrénshēnbiānláile．Shìde．Wǒxiǎng，bùguāngshìshūshu，wǒmenměigèréndōushìfēngzheng，zàimāmɑshǒuzhōngqiānzhe，cóngxiǎofàngdàodà，zàicóngjiāxiāngfàngdàozǔguózuìxūyàodedìfɑngqùɑ！JiéxuǎnzìLǐHéngruì《FēngzhengChàngxiǎngqǔ》作品10號——《父親的愛》爸不懂得怎樣表達(dá)愛，使我們一家人融洽相處的是我媽。他只是每天上班下班，而媽則把我們做過的錯事開列清單，然后由他來責(zé)罵我們。有一次我偷了一塊糖果，他要我把它送回去，告訴賣糖的說是我偷來的，說我愿意替他拆箱卸貨作為賠償。但媽媽卻明白我只是個孩子。我在運動場打秋千跌斷了腿，在前往醫(yī)院的途中一直抱著我的，是我媽。爸把汽車停在急診室門口，他們叫他駛開，說那空位是留給緊急車輛停放的。爸聽了便叫嚷道：“你以為這是什么車？旅游車？”在我生日會上，爸總是顯得有些不大相稱。他只是忙于吹氣球，布置餐桌，做雜務(wù)。把插著蠟燭的蛋糕推過來讓我吹的，是我媽。我翻閱照相冊時，人們總是問：“你爸爸是什么樣子的？”天曉得！他老是忙著替別人拍照。媽和我笑容可掬地一起拍的照片，多得不可勝數(shù)。我記得媽有一次教我騎自行車。我叫他別放手，但他卻說是應(yīng)該放手的時候了。我摔倒之后，媽跑過來扶我，爸卻揮手要她走開。我當(dāng)時生氣極了，決心要給他點兒顏色看。于是我馬上爬上自行車，而且自己騎給他看。他只是微笑。我念大學(xué)時，所有的家信都是媽寫的。他//除了寄支票外，還寄過一封短柬給我，說因為我不在草坪上踢足球了，所以他的草坪長得很美。每次我打電話回家，他似乎都想跟我說話，但結(jié)果總是說：“我叫你媽來接。”我結(jié)婚時，掉眼淚的是我媽。他只是大聲擤了一下鼻子，便走出房間。我從小到大都聽他說：“你到哪里去？什么時候回家？汽車有沒有汽油？不，不準(zhǔn)去。”爸完全不知道怎樣表達(dá)愛。除非……會不會是他已經(jīng)表達(dá)了，而我卻未能察覺？節(jié)選自［美］艾爾瑪·邦貝克《父親的愛》Bàbùdǒng·dézěnyàngbiǎodáài，shǐwǒmenyījiārénróngqiàxiāngchǔdeshìwǒmā．Tāzhǐshìměitiānshàngbānxiàbān，érmāzébǎwǒmenzuòguòdecuòshìkāilièqīngdān，ránhòuyóutāláizémàwǒmen．Yǒuyīcìwǒtōuleyīkuàitángguǒ，tāyàowǒbǎtāsònghuí·qù，gàosùmàitángdeshuōshìwǒtōu·láide，shuōwǒyuàn·yìtìtāchāixiāngxièhuòzuòwéipéicháng．Dànmāmɑquèmíngbaiwǒzhǐshìgèháizi．Wǒzàiyùndòngchǎngdǎqiūqiāndiēduànletuǐ，zàiqiánwǎngyīyuàndetúzhōngyīzhíbàozhewǒde，shìwǒm?。瓸àbǎqìchētíngzàijízhěnshìménkǒu，tāmenjiàotāshǐkāi，shuōnàkōngwèishìliúgěijǐnjíchēliàngtíngfàngde．Bàtīnglebiànjiàorǎngdào：“Nǐyǐwéizhèshìshénmechē？Lǚyóuchē？”Zàiwǒshēngrihuì·shàng，bàzǒngshìxiǎn·déyǒuxiēbùdàxiāngchèn．Tāzhǐshìmángyúchuīqìqiú，bùzhìcānzhuō，zuòzáwù．Bǎchāzhelàzhúdedàngāotuīguò·láiràngwǒchuīde，shìwǒm?。甒ǒfānyuèzhàoxiàngcèshí，rénmenzǒngshìwèn：“Nǐbàbɑshìshénmeyàngzide？”Tiānxiǎo·dé！Tālǎoshìmángzhetìbié·rénpāizhào．Māhéwǒxiàoróng-kějūdeyīqǐpāidezhàopiàn，duōdebùkě-shèngshù．Wǒjì·démāyǒuyīcìjiàowǒqízìxíngchē．Wǒjiàotābiéfàngshǒu，dàntāquèshuōshìyīnggāifàngshǒudeshíhoule．Wǒshuāidǎozhīhòu，māpǎoguò·láifúwǒ，bàquèhuīshǒuyàotāzǒukāi．Wǒdàngshíshēngqìjíle，juéxīnyàogěitādiǎnryánsèkàn．Yúshìwǒmǎshàngpá·shàngzìxíngchē，érqiězìjǐqígěitākàn．Tazhǐshìwēixiào．Wǒniàndàxuéshí，suǒyǒudejiāxìndōushìmāxiěde．Tā//chúlejìzhīpiàowài，háijìguòyīfēngduǎnjiǎngěiwǒ，shuōyīn·wéiwǒméiyǒuzàicǎopíng·shàngtīzúqiúle，suǒyǐtādecǎopíngzhǎngdehěnměi．Měicìwǒdǎdiànhuàhuíjiā，tāsìhūdōuxiǎnggēnwǒshuōh(huán)uà，dànjiéguǒzǒngshìshuō：“Wǒjiàonǐmāláijiē．”Wǒjiéhūnshí，diàoyǎnlèideshìwǒm?。甌āzhǐshìdàshēngxǐngleyīxiàbízǐ，biànzǒuchūfángjiān．Wǒcóngxiǎodàodàdōutīngtāshuō：“Nǐdàon?！ǐqù？Shénmeshíhouhuíji??？Qìchēyǒuméi·yǒuqìyóu？Bù，bùzhǔnqù．”Bàwánquánbùzhī·dàozěnyàngbiǎodáài．Chúfēi……Huìbùhuìshìtāyǐ·jīngbiǎodále,érwǒquèwèinéngchájué？Jiéxuǎnzì［měi］Ai'ěrmǎBāngbèikè《Fù·qīndeAi》作品11號------《國家榮譽感》一個大問題一直盤踞在我腦袋里：世界杯怎么會有如此巨大的吸引力？除去足球本身的魅力之外，還有什么超乎其上而更偉大的東西？近來觀看世界杯，忽然從中得到了答案：是由于一種無上崇高的精神情感──國家榮譽感！地球上的人都會有國家的概念，但未必時時都有國家的感情。往往人到異國，思念家鄉(xiāng)，心懷故國，這國家概念就變得有血有肉，愛國之情來得非常具體。而現(xiàn)代社會，科技昌達(dá)，信息快捷，事事上網(wǎng)，世界真是太小太小，國家的界限似乎也不那么清晰了。再說足球正在快速世界化，平日里各國球員頻繁轉(zhuǎn)會，往來隨意，致使越來越多的國家聯(lián)賽都具有國際的因素。球員們不論國籍，只效力于自己的俱樂部，他們比賽時的激情中完全沒有愛國主義的因子。然而，到了世界杯大賽，天下大變。各國球員都回國效力，穿上與光榮的國旗同樣色彩的服裝。在每一場比賽前，還高唱國歌以宣誓對自己祖國的摯愛與忠誠。一種血緣情感開始在全身的血管里燃燒起來，而且立刻熱血沸騰。在歷史時代，國家間經(jīng)常發(fā)生對抗，好男兒戎裝衛(wèi)國。國家的榮譽往往需要以自己的生命去//換取。但在和平時代，唯有這種國家之間大規(guī)模對抗性的大賽，才可以喚起那種遙遠(yuǎn)而神圣的情感，那就是：為祖國而戰(zhàn)！節(jié)選自馮驥才《國家榮譽感》Yīgèdàwèntíyīzhípánjùzàiwǒnǎodɑi·lǐ：Shìjièbēizěnmehuìyǒurúcǐjùdàdexīyǐnlì？Chúqùzúqiúběnshēndemèilìzhīwài，háiyǒushénmechāohūqíshàngérgèngwěidàdedōngxi？Jìnláiguānkànshìjièbēi，hūráncóngzhōngdédàoledá'àn：Shìyóuyúyīzhǒngwúshàngchónggāodejīngshénqínggǎn──guójiāróngyùgǎn！Dìqiú·shàngderéndōuhuìyǒuguójiādegàiniàn,dànwèibìshíshíhuìyǒuguójiādegǎnqíng．Wǎngwǎngréndàoyìguó，sīniànjiāxiāng，xīnhuáigùguó，zhèguójiāgàiniànjiùbiàndeyǒuxiěyǒuròu，àiguózhīqíngláidefēichángjùtǐ．Erxiàndàishèhuì，kējìchāngdá，xìnxīkuàijié，shìshìshàngwǎng，shìjièzhēnshitàixiǎotàixiǎo，guójiādejièxiànsìhūyěbùnàmeqīngxīle．Zàishuōzúqiúzhèngzàikuàisùshìjièhuà，píngrì·lǐgèguóqiúyuánpínfánzhuǎnhuì，wǎngláisuíyì，zhìshǐyuèláiyuèduōdeguójiāliánsàidōujùyǒuguójìdeyīnsù．Qiúyuánmenbùlùnguójí，zhīxiàolìyúzìjǐdejùlèbù，tāmenbǐsàishídejīqíngzhōngwánquánméi·yǒuàiguózhǔyìdeyīnzǐ．Rán'ér，dàoleshìjièbēidàsài，tiānxiàdàbiàn．Gèguóqiúyuándōuhuíguóxiàolì，chuān·shàngyǔguāngróngdeguóqítóngyàngsècǎidefúzhuāng．Zàiměiyīchǎngbǐsàiqián，háigāochàngguógēyǐxuānshìduìzìjǐzǔguódezhì'àiyǔzhōngchéng．Yīzhǒngxuèyuánqínggǎnkāishǐzàiquánshēndexuèguǎn·lǐránshāoqǐ·lái，érqiělìkèrèxuèfèiténg．Zàilìshǐshídài，guójiājiānjīngchángfāshēngduìkàng，hǎonán'érróngzhuāngwèiguó．Guójiāderóngyùwǎngwǎngxūyàoyǐzìjǐdeshēngmìngqù//huànqǔ．Dànzàih